... i minęło 10 lat Mamo. Jak jeden dzień. Wciąż dzielą nas niedokończone rozmowy... wciąż Cię potrzebuję, żeby zapytać jak żyć. Szukam po omacku odpowiedzi na niezadane pytania. Na ból, który siedzi głęboko. Na ból, który zatyka mi gardło. Na ból, o którym nie umiem powiedzieć słowa. O tęsknocie. O łzach, które mam zawsze, gdy o Tobie myślę. O rozpaczy, którą czuję, gdy myślę, że moje dzieci nie będą mogły Cię nigdy poznać. O żalu, że nie wykorzystałam czasu, który był nam dany.
Czy gdyby życie potoczyło się inaczej byłabym tu gdzie jestem? Nie wiem. Ale wiem jedno - to nieprawda, że czas coś zmienia. To nieprawda, że czas leczy rany. Nie leczy, nigdy. Czarnej dziury nie da się niczym załatać i zakleić. Nie ma się co oszukiwać. Ale wierzę, że mam teraz super moc. Że zawsze przy mnie czuwasz.
